Frieda Hunziker: overzichtsexpositie bij Simonis & Buunk in Ede

 

Bij binnenkomst werden we hartelijk ontvangen door Teo van den Brink, een van de directieleden van Simonis & Buunk en tevens de samensteller van de tentoonstelling (en catalogus) van Hunziker. Vol enthousiasme vertelde hij over Frieda’s leven & oeuvre terwijl hij ons langs de geëxposeerde werken leidde. Af en toe stonden we iets langer stil bij een werk dat verrassend kleurrijk is en waar het licht zachtjes doorheen schemert. Hoewel ze een tijdgenoot was van de Cobra-groep – en enkele werken ook in bruikleen zijn geweest in het Cobramuseum te Amstelveen – zijn haar schilderijen veel helderder en in sommige opzichten ook puurder qua abstractie. Frieda Hunziker behoorde tot de top van de Nederlandse kunstenaars na WOII en deed mee aan de belangrijkste (internationale) tentoonstellingen in de laatste twintig jaar van haar leven.

 

“…ik ben niet beïnvloed door een bepaalde kunstenaar, dat ligt aan mijn karakter. Als kind ging ik altijd mijn eigen gang.” – Frieda Hunziker

 

Na haar dood in 1966 zijn de werken in het bezit van de familie gebleven, die met veel liefde en zorg alles hebben geconserveerd, maar nu is het tijd dat de werken een nieuwe eigenaar krijgen. En zo werd kunsthandel Simonis & Buunk benaderd want tijdens haar leven had Frieda Hunziker altijd gezegd “mijn werk moet hangen”. Nou, dat doet het zeker in de kunsthandel want wat een geweldig oeuvre heb ik gezien. En hoe fantastisch dat het merendeel van de werken na afloop van de tentoonstelling niet teruggaat naar de familie, maar bij heel veel mensen thuis (en in musea) zal hangen want ik heb ontzettend veel rode stickertjes gezien. Haar werk spreekt ook echt tot de verbeelding en toont een enorme kracht en vitaliteit. De hommage die Hunziker in Ede gegeven wordt, is mijns inziens volledig terecht. Frieda Huniker verdient dit.

Hoewel er veel is verkocht, is er zeker ook nog werk beschikbaar – zowel schilderijen als tekeningen. De expositie is nog tot en met 31 augustus 2024 te bewonderen. Als je in de gelegenheid bent, ga naar Ede en ontdek met eigen ogen (en gevoel) het grote talent van deze vrouw. Wil je alvast een voorproefje? Bekijk de website van Simonis & Buunk en blader door de digitale catalogus. Natuurlijk is er ook een papieren versie en pronkt er een exemplaar in mijn eigen bibliotheek. Eigenlijk wil je dit boek gewoon hebben om het keer op keer opnieuw door te bladeren, te genieten van de schitterende, kleurrijke werken van Frieda Hunziker en de mooie woorden van biograaf Wim Hazeu (1940-2024). Teo vertelde dat Wim Hazeu, die afgelopen juli overleed, nog het eerste exemplaar heeft gekregen.

 

“Ik werk uit innerlijke noodzaak. (…) Ieder doek is een deel van mijn leven en ik wil niemand dwingen in een bepaalde richting te denken” – Frieda Hunziker

Ik kan nog veel meer vertellen over Frieda Hunziker, maar lees de catalogus want het verhaal van Frieda Hunziker is zeer de moeite waard én bezoek (tot en met 31 augustus 2024) de expositie in Ede. En als je toch bij Simonis & Buunk bent, loop dan ook even langs de andere (negentiende-eeuwse) kunstwerken want daar bevinden zich echt pareltjes tussen. Ik zal daar in een ander artikel nog wel een keertje wat meer over vertellen.

 

 

Nog een laatste anekdote: Het rode doek ‘Mexico’ uit 1963-65 hing bij Frits Swart, zoon van Frieda Hunziker, jarenlang boven de vleugel. Teo vertelde over zijn kennismaking met het oeuvre van Frieda Huniker: “Het begon met één schilderij. Ik werkte nog niet zo lang in Ede en Frank Buunk kocht een enorm doek. Het was roder dan rood, gelardeerd met blauw en wit. Tubes olieverf waren erop leeggeknepen, de verf was zo pasteus dat het spieraam een beetje scheluw stond. Qua beeldtaal riep het associaties op met schilderbeest Appel uit de jaren vijftig, maar het zou ook zomaar van een Amerikaanse abstract expressionist kunnen zijn. Het schilderij was gemaakt vanuit een enorme inner urge, in de woorden van Kandinsky; de innerlijke drang en noodzaak om te scheppen, uit te beelden. De maker? Frieda Hunziker. Titel van het doek? Mexico, jaren zestig. De naam Hunziker zei me niets, ik had nog nooit van haar gehoord. Haar laatste solotentoonstelling in 2000 kon ik niet kennen omdat ik toen 14 jaar was.“

 

“Frieda Hunziker bezit een speciale voorkeur voor blauw, dat menig werk een ruimte, een tinteling van blijheid gaf” – Hermine Guldener, 1949